Merhaba Arkadaşlar,
Bazı arkadaşlarımız var; bizim gibi yürüyemiyorlar. Bazı arkadaşlarımız var; bizim gibi konuşamıyor, bizim gibi göremiyor, bizim gibi öğrenemiyor hatta bizim gibi yiyemiyor, içemiyor ihtiyaçlarını bizim gibi kendi kendilerine karşılayamıyorlar. Bazen en hayati ihtiyaçlarını giderebilmek için bile başkalarının yardımına ihtiyaç duyuyorlar. Biz bu arkadaşlarımıza “özel gereksinimli bireyler” diyoruz. Ama halk arasında; bu arkadaşlarımız, kardeşlerimiz için “engelli” yahut özürlü, sakat gibi daha kırıcı ifadeler de kullanılabiliyor.
Sadece onları ifade ederken kullanılan kelimeler yüzünden değil onlara karşı; olumsuz, dışlayıcı, kaba, kırıcı ve bencil davranışlarımız yüzünden pekçok özel gereksinimli arkadaşımız okula gidemiyor, eğitim alamıyor hatta parka; oyun oynamaya bile çıkamıyor.
Okullarda öğretmenlerimiz bizlere yardımlaşmanın, iyilik yapmanın, mahlukata şefkat ve merhametle muamele etmenin önemini anlatırken pekiyi notlar alıyoruz. Ama acaba hangimiz bizim gibi yürüyemeyen, koşamayan, konuşamayan, göremeyen yahut duyamayan bir yaşıtımızı gördüğümüzde onları oyunlarımıza davet edip onlarla birlikte oyun oynadık bugüne kadar? Acaba gerçek hayatta da zannettiğimiz kadar iyi kalpli miyiz?
“Engelli” doğmak veya olmak kimsenin kendi seçimi değil. Allah korusun yarın biz veya bir yakınımız, sevdiğimiz; geçireceği bir kaza veya hastalık sonucunda engelli olabilir. Hepimiz bir engelli adayıyız. Engelliler de tıpkı bizim gibi Allah’ın kulları. Engellilik ise bir imtihan. Ama yanlış anlamayın sakın; engelli olmak sadece engellilerin değil, onlara olan yaklaşım ve davranışlarımız nedeniyle bizim de imtihanımız. Bakalım yeterince iyi davranıp başarılı olabilecek miyiz?
Bu sayımızı özel gereksinimli kardeşlerimize hediye ediyoruz.