On, on beş tane şeftali yetiştirmiştim. Fakat şeftalilerimin kime nasip olacağını düşündüğümde kendimden nefret ediyordum. Beni Polat ve Sahip Ali ekip büyütmüşlerdi ve şeftalilerimi de onlar yemeliydi, doğrusu buydu.
Bir gün aklıma bir şey geldi ve o günden itibaren şeftalilerimi dökmeye başladım. Bahçıvan bunu farkettiğinde artık üstümde şeftali kalmamıştı. Toprağımın kötü olduğunu düşündü. Yüksek sesle, “İyice su alıp iri ve sulu şeftaliler yitiştir diye seneye yerini değiştiririm.” dedi.
Sonraki ilkbahar, köklerimi uyandırdığımda hepsinin düzeninin bozulduğunu gördüm. Bazıları hepten kurumuş, bazıları da kopmuştu. Tabii birçok sağlıklı köküm de vardı. Önce sağlıklı kökleri yumuşak toprağa soktum, sonra yeni kökler çıkardım ve çevreye gönderdim. Böylece filizlenme, yapraklanma ve çieklenmeyi düşündüm ve annemi tanıdım.
Ömrümden kaç yıl geçtiğini bilmiyorum ama o zamandan beri bahçıvan benden bir tane bile şeftali alamadı. Bundan sonra da alamayacak. Ben ona itaat etmeyeceğim. İster beni korkutsun, ister testereyle kessin, isterse bana yalvarsın.
"Mantar olarak doğmadım anasız babasız, ama mantar gibi büyüdüm. Fakat mantar gibi kolay çökmedim. Nerede nem varsa emdim, bana su veren olmadı. Ben büyüdüm... İğde ağacı misali; eğri büğrü ve az suyla yetinerek. Ve Azerbaycan köylerinin öğretmeni oldum." Samed Behrengi