Sevgili Öğrenciler,
Gözümüz aydın, nihayet okullarımıza kavuştuk. Çok şükür, hepiniz koşa koşa geldiniz okula. Teknolojinin bu kadar geliştiği ortamda eğitime evde devam edebilirdik. Öyle ya, istediğimiz bilgiye bir tuşla ulaşabiliriz. Fakat sevgiye, dostluğa, arkadaşlığa ulaşamayız. Çünkü birlikte huzur ve bereket var. Çünkü paylaştıkça azalacak hüzünlerimiz, paylaştıkça çoğalacak sevinçlerimiz var.
Kıymetli Gençler,
Çevremizdeki koca koca binaların nasıl yapıldığını düşünelim mi? Milyonlarca kum tanesi, torba torba çimento bir araya geliyor. Yeter mi? Yetmez! Aralarına demir koymamız lazım. Sonra su ve elektrik malzemeleri; kapı ve pencereleri de unutamayız. Bunların hepsi birleşince ortaya ne çıkıyor? Birlikten kuvvet, iş birliğinden huzur dolu bir yuva…
Aziz Dostlar,
Etrafımızı dikkatle inceleyince bir durumu fark ediyoruz. Allah, her şeyi çift yaratmış. Doğru ya, evde anne ve babadan biri eksik olsa veya çocuklar olmasa mutluluk yarım kalırdı. Niçin? “Yalnız taş, duvar olmaz.” da onun için. Eskiler ne güzel söylemişler: “Yalnızlık, Allah’a mahsustur.”
Düşünceli Kardeşler,
Akıllı insanlar, sadece kendi aklını; zeki insanlar ise başkalarının da aklını kullanırmış. Bilginin gelişmesi için akılların, sevginin çoğalması için gönüllerin iş birliği yapması gerekir. Atalarımız boşuna söylememiş: “Bir elin nesi var, iki elin sesi var.” Haydi öyleyse, el ele verip sevginin ve bilginin sesini yükseltelim!