Birkaç haftalıktın, aklımda altı yedi hafta diye kalmış, ilk kez yüzümüzü tanıyarak gülümsedin. İlyastepe’de küçük evimin giriş holünde, ayakkabı dolabının üstünde, bebek koltuğu içindeydin. Mucize gibi bir şeydi. O gün bir “şey” olmaktan çıkıp bir insan oldun. Mutluluktan uçtum. Yeniden baba olduğumu hissettim. Hayatıma bir odak ve bir amaç geldi.
Nişanyan'ın cezaevinden kızına yazdığı mektuplar...