Allah’ı Unutan Kendini Hatırlamaz
Sosyal medyanın hayatımızın her alanına yayılmasıyla birlikte, çılgınca bir paylaşım çağına da girmiş olduk. İfşa etmediğimiz hiçbir duygumuz, dile getirmediğimiz hiçbir düşüncemiz kalmasın isteniyor adeta, diğer taraftan “daha fazla görünmelisin, daha çok göstermelisin” telkini yağıyor dört bir yandan. “Kesintisiz etkileşim ve iletişim olmazsa yaşayamam” diye düşünenler, internetsiz ortamlarda bunalım geçirenler var. Anlık konum bildirmek, ne yediğini dakikasında paylaşmak, her sabah ne giydiğini ilan etmek, saat başı duygu durumu güncellemesi yapmak, her an video çekip yayınlamak, birçok insanın normal rutini hâline geldi.
Sıradanlığın tekdüze yinelendiği, basitliğin alkışlandığı, saçmalığın rağbet gördüğü, ahlaksızlıkların daha çok süslendiği, gösterinin, şovun ve imajın kutsandığı bir uzamdayız artık, her anlamda “uzletin yitirilişi” söz konusu. O kadar çok çekimle karşı karşıyayız ki, sosyal medyada hangi mecrayı kullanırsak kullanalım, ansızın karşımıza yığınla video içerik çıkıyor. Genel tablonun pespayeliğini görmek, içeriklerin ahlaksızlığına şahit olmak, pompalanan tarzın mahremiyeti yok edişini ve nefisleri tahrik edişini bilmek, “yeter yahu, bu anlamsız-arsız-seviyesiz çekimler yüzünden artık çekilmez oldunuz” dedirtiyor insana. Yeter çünkü manen boğuluyoruz, kalben daralıyoruz, zihnen yoruluyoruz. Yeter çünkü bu gidiş hayra alamet değildir, cazip görünse de, rağbet görse de son kertede insanlığa huzur ve hayır getirmeyecektir, malayani olan her şeyde olduğu gibi, bu saadet zannedilen sefaletlerden de geriye sadece pişmanlıklar kalacaktır.
Sözlerim garip ya da itici bulunmasın, çünkü bir şeyleri hırsla paylaşalım, hiçbir hassasiyet gözetmeden video içerik üretelim, özgürce her dilediğimiz fotoğrafı ifşa edelim, kimseyi umursamadan-takmadan keyfimizi sürelim derken kendimizi kaybediyoruz, zamanı heder ediyoruz, kıymetimizi düşürüyoruz, inceliği, hikmeti, bereketi yitiriyoruz. Unutmayalım, fâniyiz, ahiret var, hesap var, son nefesimize kadar, imtihan gereği, her vesileyi fırsata çevirmeyi iyi bilen iki büyük düşmanla karşı karşıyayız. Şeytanın adımlarını takip etmeme, nefsimizin yersiz arzularını ilah hâline getirmeme konusunda büyük bir çaba içinde olmakla mükellefiz. Çünkü şeytan ve nefsimiz, ne yapıp edip bizi hüsrana uğratmanın, ilahi bağlamdan ayırmanın, yaratılış gayemizden uzaklaştırmanın, iman ve salih amel dairesinden koparmanın derdinde. Bunun da en etkili yolunun “insana Allah’ı unutturmak” olduğunu iyi biliyorlar. Doğrusu insan bir kez Allah’ı unuttu mu, kendini de hatırlamaz hâle gelir, sonu hüsran olan akışa kapılır, imanla kazandığı izzetini yitirir, potansiyel değerini kaybeder. Allah’ı unutan, yok sayan ve O’na karşı hürmetini, haşyetini önemsemeyen kişi, kendi aziz benliğinin farkına varamaz, kalbindeki sonsuz açlığı dindiremez, hiçbir şeyde tatmin edici huzuru bulamaz, çıkmaz sokaklarda dolanır, kısır döngüler içinde oyalanır durur.
Bu anlamda, daima Allah’ı hatırlama/unutmama ve Allah’ı hatırlatma/unutturmama derdiyle dolu olmalı gönlümüz. Bu ayki dosyamız, çokça bu gayeyle hazırlandı. Allah’ı unutmadan yaşamayı başarırsak, hayatımızın her alanına seviye gelecektir, bizden aleme sadece güzellik yansıyacaktır, bundan şüphemiz yok. Allah’ı hatırlamak ise kendimizi bilmemizin temel şartıdır, öncelikli gereğidir. Çünkü O’nu bilen ve tanıyan insan, ilahi bağlam içinde kendi mümtaz yerini de doğru konumlandıracaktır. Kendini bilen ise yücelir, izzet kazanır, irfana erer, vaktini bereketlendirir, hayatını manalandırır, fazilet yarışında öne geçer. Bu biliş öyle yücedir ki, duygu ve düşünceler berraklaşır, davranışlar olgunlaşır. Artık o kişinin yapıp ettikleri de malayani olmaktan çıkar, hayrı telkin eder, hakikati çağrıştırır, Allah’ı hatırlatır.
Bu sayımızın özellikle sosyal medyadaki paylaşımlarımıza değer katmasını ve nitelik artışına vesile olmasını dileriz.
Mart ayında görüşmek üzere.
Muhabbetle.