Bir uyanışın romanı.
Edebiyatımızın temel taşlarından İntibah, Namık Kemal’in önsözünü de içeren bu baskılarla kitaplıklarda hak ettiği yeri buluyor.
Edebiyatımızın ilklerinden İntibah’ı, Namık Kemal’in romana sunuş olarak yazdığı ama yayımlatmadığı “Son Pişmanlık’ın Mukaddimesi” yazısıyla birlikte, orijinal metniyle ve günümüz Türkçesine uyarlanmış olarak sunuyoruz.
Biz daima Avrupa lisanlarının edebiyatça gerek intihap ettikleri kavaid-i külliyeye gerek ihtiyar eyledikleri tarz-ı taklide tâbi olmak mecburiyetindeyiz. Çünkü gerek o kavaid-i külliye gerek o tarz-ı taklit Avrupa’nın evham-ı heveskâranesinden çıkma birtakım hayalât değil sırf hakikat ve tamamıyla sevk-i tabiattır.
Namık Kemal
İntibah genel olarak aşk ve kıskançlık temaları etrafında kurgulanmış psikolojik ve kısmen sosyal muhtevalı bir eser olarak tanımlanır. Bu ve buna benzer konular Türk edebiyatında daha önceki dönemlerde mesneviler ile halk hikâyelerinde de işlenmiştir. Ancak Namık Kemal, savunduğu “edebiyat-ı sahiha” adına, tahlil ve tasvirleriyle mümkün olduğunca eskilerden ayrılmaya gayret etmiş, söz konusu bir kısım duyguları eskilerin aksine hayalî olarak değil beşerî ve gerçekçi planda ele almaya çalışmıştır.
Abdullah Uçman
#edebiyatımızınmirası #tanzimat #ilkromanlar #çamlıca #aşk #saplantı
Bu kitaplara ilgi duyanlar için ek öneriler: Recaizade Mahmut Ekrem: Araba Sevdası, Samipaşazade Sezai: Sergüzeşt, Nabizade Nâzım: Zehra, Şemsettin Sami: Taaşşuk-ı Talat ve Fitnat
NAMIK KEMAL, 1840’ta Tekirdağ’da doğdu. Tanzimat döneminin en önemli fikir ve edebiyat insanlarındandır. Çocukken özel bir eğitim alan Namık Kemal, Kars ve Sofya yıllarından sonra 1857’de İstanbul’a geldi. Bu yıllarda Şinasi’yle tanıştı ve Tasvir-i Efkâr’da yazmaya başladı. 1867’de Ziya Paşa’yla birlikte Paris’e gitti. Londra’da Hürriyet gazetesini çıkardı. 1870’te İstanbul’a döndü ve İbret gazetesini çıkardı. Memuriyetle Gelibolu’ya gönderildiyse de kısa süre içinde azledilerek İstanbul’a çağrıldı. Vatan yahut Silistre’nin Gedikpaşa Tiyatrosu’nda temsil edilmesinden sonra toplumda oluşan heyecandan çekinen Osmanlı yönetimi, Namık Kemal’i Magosa’ya sürdü. Sultan Abdülaziz’in ölümünden sonra, 1876’da İstanbul’a döndü. Edebiyatın birçok türünde eser veren ve kendinden sonraki kuşaklarda önemli etkiler bırakan, “vatan şairi” Namık Kemal, 1888’de Sakız Adası’nda öldü.