Babam, bir suçlu gibi ezilmişti. Utancından mıdır, hırsından mıdır bilinmez, başını iki yana sallayıp durdu.
Sonra yanıma geldi. O dağ gibi adam, tam karşımda çömeldi, yanaklarımı avuçlarının içine aldı. “Yavrum, bize kışlık kavurma lazım.
Yoksa nasıl besleniriz? Karnın doymazsa nasıl büyürsün? Çelimsiz bir çocuk mu olmak istiyorsun? dedi. Kendimi tutamayarak, “Kavurma mavurma istemem.” dedim. “Kuru ekmekle kuru soğan yeter bana. İsterseniz onu da vermeyin. Yeterki kuzularıma dokunmayın!” Baktım ki babam ağladı ağlayacak. Büyük bir cesaretle son sözümü söyledim: Babacığım, hani sen beni kuzum diye seversin ya; onların
yerine…