“Keşke daha önce tanışsaydık!” dedim elini tutarak. Cesaretime kendim de şaşırmıştım. Korktuğum olmamıştı. Elini kaçırmamış, aksine sımsıkı kavramıştı. Gözlerimin içine işleyen bakışları sıcacıktı.
“Sen gerçekten yolunu şaşırmış bir adamsın” dedi gülümseyerek. Hiç beklemediğim bir şekilde elimi öptü. Karadağlı kadınların örfünde, yabancı da olsa erkeğin elini öpmenin usulden olduğu rivayet edilirdi. Ama bu öpüş, öyle bir öpüş değildi. Bir minnet ifadesi yüklüydü belki de! Yine de gönlüm hayranlık ve beğeni yüklü olduğuna inanmak istiyordu. Ancak cesaretim buraya kadardı. Arzuyla yanıp tutuştuğum halde sarılamamıştım. Gözlerimde ifadesini bulan bu arzuları o da hissetmiş, yanakları al, al olmuştu.
“Lukoviç’i bana getir. Lütfen teşhir edilmesini engelle” diye fısıldadı.
